Het is winter. Hadden we vorig jaar nog de sensatie van sneeuw en ijs en hoe geweldig het was om al de schaatsers in de polder te zien, dit jaar zijn er veel grijze dagen. Velen vertellen me dat ze het een kale en wat sombere tijd vinden. Je mist de aanspraak in de tuin, een praatje op straat, of de kinderen die voor de deur spelen. In zekere zin is de coronatijd ook een wintertijd, waarin allerlei ontmoetingen en activiteiten zijn stil gevallen.
In de natuur is de winter de tijd waarin het leven in de diepte zich herpakt. Als je op een zonnige middag buiten loopt zie je de knoppen aan de takken, die al gereed zijn om straks in de lente uit te buiten. Zo merken we nu hoe heerlijk het is dat er weer meer kan. Ik kan weer uit eten of naar mijn koor, er zijn weer meer kerkgangers welkom in ons gebouw. Ze zijn voorbode van alles wat er straks weer kan. Geweldig.
Veel mensen vertellen me dat ze de coronaperiode ook als plezierig hebben ervaren. Je hebt meer aandacht voor een paar mensen in je directe omgeving en je went aan minder uitjes. Vele mensen gingen aanvankelijk met frisse tegenzin en later met plezier hun huis opruimen. Wat fijn is het niet om mooie herinneringen nog eens langs te zien komen, of hoe goed is het om stil te staan bij wat er misging of wat en wie je verloor. Letterlijk en figuurlijk ruim je op, je huis past bij hoe je nu leeft en al doende realiseer je je hoe je leven nu is. Je kunt erop vertrouwen dat je innerlijke stem goed aangeeft hoe je leven nu kan zijn.
Toen onze kinderen bijna uit huis gingen om te studeren sprak ik eens mijn schoonzus. Het leek mij helemaal niets als de gezelligheid met de kinderen mijn huis uit zou gaan. Ze zei: ‘je groeit er naartoe’. En nu een paar jaar later kan ik dat beamen. Zo geniet ik ontzettend als ze er zijn met hun verhalen en levendigheid. En als ze weg zijn zeggen mijn man en ik tegen elkaar: ‘Heerlijk die rust die we samen hebben.’ Zo merken we nu we uit de coronacrisis komen, dat we aan de rust gewend zijn geraakt. We merken dat we anders zijn geworden dan we waren.
Ik kan me nog niet goed voorstellen hoe het leven verder zal gaan. Zal ik het ooit weer normaal vinden vijfentwintig mensen met kerst te eten te hebben? En wat zal er blijven van deze tijd? De uitzendingen van de kerkdiensten, online vergaderen met mensen van verder weg? Laten we vasthouden dat we in deze periode het plezier van rustig thuis-zijn weer gevonden hebben. Nog nooit merkten we de mooie vogels in de tuin zo vaak op. Wat fijn is het met je hobby bezig te zijn, of eens een boek te lezen. Wat heerlijk om rustig bij jezelf te zijn en met enkelen die je lief zijn.
Bij Etty Hillesum, een joodse vrouw die indrukwekkende dagboeken schreef in de oorlog, las ik het volgende. ‘Als je maar beluistert wat er opklinkt in jezelf, hineinhorchen naar wat er opwelt. En daaruit leeft.’ Je kunt veel prikkels zoeken in de buitenwereld en dat maakt het leven boeiend. Tegelijk kun je vertrouwen op de verborgen beweging in je ziel, daar waar Gods geestkracht je roept om te gaan doen wat werkelijk van waarde is. Als je dat doet wordt het wel wat met de post-coronatijd. Denkt u niet?
Ds. Corinne Groenendijk
crgroenendijk@hetnet.nl