Gisteren keek ik tijdens mijn lunchpauze naar de afscheidsdienst van The Queen, zoals velen van jullie ongetwijfeld ook deden. Het was leuk om alle mooie kostuums, de vele buitenlandse vorsten en staatshoofden en de bekende koninklijke familie te zien. Als een lang nieuwsitem om de dagelijkse sleur te doorbreken.
Tijdens het kijken raakte ik toch onder de indruk. Als je bedenkt dat ze 70 jaar op de troon zat, zoals vele mensen voor de microfoon zeiden, dwingt dat respect af. Ze heeft generaties zien komen en gaan. Wat is er in je eigen leven en dat van je ouders en grootouders niet gebeurd in die jaren? Het is een afsluiting van een tijdperk, zeker voor de Britten.
Bijzonder is de band met de commonwealth die Elisabeth op een goede manier gestalte gaf, aldus de commentaren. Hoewel, excuses voor alle gruweldaden en uitbuiting ontbraken pijnlijk.
In de kerkdienst vond ik de tegenstelling tussen de pracht en praal in de grote kerk en de eenvoud waarmee de koningin werd beschreven bijzonder. Ze wijdde haar leven aan het dienen van anderen vanuit de liefde van God. De koningin, die deze dienst zelf voorbereidde, gaf door de dienst aan dat ze op de grens van het leven is als elk mens. Ze is een sterveling die hoopt op te varen naar hemelse sferen. En dat trof me. De oprechtheid ervan, imponerend en tegelijk bescheiden.
Ik werd daarom geraakt door het laatste gebed. Het schetst een duidelijk beeld van de hemelse sferen waar de koningin nu mag gaan verkeren. Wat bijzonder dat de Britten met al hun decorum en in deze tijd van secularisatie dat zo direct uittekenen. Het zijn oude woorden, die ook nu aanspreken. Ik herken er de wijsheid van christelijke gelovigen in. Dat je om geluk te vinden vaak balans moet zoeken. Niet te veel stilte en niet te veel drukte. En je moet bijvoorbeeld ook niet te veel eten en ook niet sterven van de honger. En ga zo maar door. Zouden er in de hemel geen zorgen en hoop meer zijn? Daar moet ik nog eens over denken. Het meest trof me de zin ‘er zal geen donkerte zijn en ook geen schittering, maar één gelijk schijnend licht’. Een soort eeuwig schijnend licht. Mensen met bijna-doodervaringen berichten daar ook over. En zo stel ik het me eerlijk gezegd ook voor.
En zo zie ik die gereserveerde vorstin ineens voor me als een vrouw die wandelt richting het eeuwige gelijkmatige licht. Wat wonderlijk! Moge ze rusten in vrede.
Ds. Corinne Groenendijk
THE MOTET
Bring us, O Lord God, at our last awakening
into the house and gate of heaven,
to enter into that gate and dwell in that house,
where there shall be no darkness nor dazzling,
but one equal light;
no noise nor silence, but one equal music;
no fears nor hopes, but one equal possession;
no ends nor beginnings, but one equal eternity;
in the habitation of thy glory and dominion,