Eind deze eeuw is de aarde drie graden opgewarmd, lees ik in de krant. Als ik denk aan de overstromingen in Limburg, België en Duitsland deze zomer en de droogte van de voorgaande zomers, besef ik hoe snel de gevolgen van de opwarming dichtbij komen. Op een grafiekje zie ik dat we ook hier in het Utrechtse de voeten niet droog zullen houden.
Er moet wat gebeuren dus. Van mijn dochter die milieuwetenschappen studeert, leer ik dat we er niet komen met alleen technische aanpassingen. We moeten onze leefstijl veranderen. Ze vraagt me soms ook waarom wij, de mensen van mijn generatie, zoveel zijn gaan gebruiken. En inderdaad geniet ook ik van alle mogelijkheden, bijvoorbeeld verschillende vakanties korter of langer, terwijl mijn ouders tevreden waren met de jaarlijkse vakantie.
De wandelaars die ik ontmoet tijdens de klimaatpelgrimage die op 9 oktober Maarssen aandoen weten: er moet wat gebeuren op weg naar de klimaattop in Glasgow. Enkelen van hen zijn vanuit Zweden of de Pools-Duitse grens komen lopen. Onderweg hebben wandelaars zich voor een dag, week of een paar weken bij hen aangesloten. Ze maken indruk op me. Na het mooie ochtendgebed in de Verrijzeniskerk vertrekken we richting Amsterdam. Er wordt stevig doorgelopen. De kop koffie uit onze thermosfles kunnen we in de paar minuten pauze nèt opdrinken. Je merkt aan alles, dit zijn geen whappies maar mensen die weten waar ze het over hebben en vastbesloten zijn iets te doen. Ik spreek een wetenschapsjournalist die sinds decennia de ontwikkelingen verslaat. Hij vertelt hoe ongelofelijk het is dat de mensheid nu pas in actie komt. Ik raak in gesprek met een vrouw die bij lokale verduurzaming in Utrecht betrokken is. Ik vertel op mijn beurt over het project vanuit de kerk over zinvol en groen leven.
Tijdens de lunchpauze in de mooie tuin van gastvrije kerkleden in Loenen, genieten we van de soep en broodjes. Zoals deze mensen hun tuin en inspiratie delen zijn er velen geweest onderweg. De pelgrims verbinden een keten van mensen die zich inzetten voor verduurzaming. Naast me aan tafel zit Lydia, een jonge vrouw die een week meeloopt. Ze vertelt: ‘Verduurzaming uit angst of vanwege maatregelen die voordeel opleveren zet nooit genoeg zoden aan de dijk. Pas als we verduurzamen uit liefde voor alles wat leeft, zal er schot in komen. Daarom loop ik mee, om de liefde voor alles wat leeft en de zorg voor onze aarde aan te wakkeren.’
Terwijl ik mijn brood oppeuzel en kijk over de weilanden en de bomen verderop langs de Vecht, realiseer ik me hoe ik als mensje zomaar verbonden mag zijn met alles wat leeft. En ik ben er blij mee. Dus als u nog eens wandelt in de mooie omgeving, zie eens hoe mooi alles is en bedenk dat dwars door dit landschap een keten van mensen liep die ook ons oproepen om te zorgen voor alles wat leeft. Zodat de opwarming van de aarde wellicht een graad minder wordt. En zet het eenmaal thuisgekomen om in een kleine of grote daad van verduurzaming, of het nu isoleren, geen eten verspillen of minder autorijden is. Veel succes!
Ds. Corinne Groenendijk, crgroenendijk@hetnet.nl