Het is zondagavond, ik zit voor de laptop met waterverf, kwasten en een leeg vel voor me. We houden een online inspiratiebijeenkomst, omdat het weekend bezinnen in het klooster niet door kon gaan. We hebben een vrolijke start met een lied en lezen daarna psalm 1, waarin een mens wordt vergeleken met een boom, die zijn wortels in de aarde heeft en zich uitstrekt naar de hemel. Dan gaan we ons leven schilderen als een boom. Hoe is je leven gegaan, met welke jaarringen, bloei, teleurstellingen en tijden van rust? Een boom heeft een enorm wortelstelsel, zo is er ook in het leven van ieder van ons enorm veel dat je voedt en gevoed heeft.
Ik sla aan het schilderen. Het wordt een mooie boom aan het water, in lijn met de psalm die de lezer uitnodigt je steeds te laten voeden door het water van (bijbelse) verhalen. Aan mijn voeten schilder ik de vrij hechte gemeenschap binnen de stadswijk waarin ik opgroeide, met een deel van onze familie dichtbij en een warme kerkgemeenschap. Ik teken kleurige krokusjes in het gras als ik terugdenk aan al die gezichten. In het midden schilder ik de boeken en de werelden die ik tijdens mijn studietijd leerde kennen. Ik schilder ook de gitaar uit mijn jeugd, want muziek loopt als een rode draad door mijn leven. Ik schilder het water van Gods aanwezigheid die me draagt en in beweging zet.
Als we de schilderingen laten zien en toelichten, merken we hoe goed het ons doet om in coronatijd eens naar je voedende bronnen te kijken. Er verschijnen op de schilderingen veel gezichten van mensen die ons inspireerden en dingen leerden, van je oma tot de bakker die je vrolijk groette en de beroemde leermeester wiens boeken je las. Een vogelaar noemt de natuur als voedende bron. Een ander schildert de zoektocht naar waarheid en betekenis in haar leven. Ook bijbelteksten komen voorbij. ‘Als je gerechtigheid doet dan vind je geluk’ is er zo één.
Het is goed om een avondje rustig te zitten schilderen en de verbondenheid te voelen met de anderen via het scherm. Terugkijkend zien we hoe bijzonder het is dat je vast kunt lopen in je leven, maar toch verder kunt groeien. Wat mooi dat wij mensen daartoe in staat zijn. Dat zie ik ook in de coronatijd gebeuren. Ik nodig jullie als lezers uit om eens stil te staan bij alle voedende bronnen in je leven. Wie of wat heeft je gevoed? Je zult merken dat er veel te beschrijven of schilderen is. We kunnen aan de omstandigheden niet zoveel veranderen, maar je kunt wel regelmatig tijd inruimen voor wie en wat je voedt. Zo komen we de crisis wel door.
Ds. Corinne Groenendijk