Op het moment dat ik dit schrijf hebben we weer een corona-persconferentie achter de rug, dinsdag, die geen persconferentie mocht heten, maar een persmoment. Maar wel een moment waarin ons in een moment is verteld dat het nog maanden kan duren.
Tijdens de persconferentie daarvòòr, ook op dinsdag, was er al de mededeling van horeca dicht, sport aan banden, beperking van de bezoeken thuis en zo nog wat regels. Beide keren werd van ons weer het uiterste gevraagd, terwijl we nog aan het herstellen zijn van het voorjaar.
Telkens komt het woord lockdown voorbij, ook al proberen de bestuurders dat te vermijden. Een lichte, een gedeeltelijke, een vrijwillige, een beperkte, een tijdelijke, een… Op alle mogelijke manieren probeert men de pijn te verzachten. Het land gaat in het slot, uit het slot en uiteindelijk weer op slot. Maar wie draait er nu eigenlijk ten behoeve van wat en wie aan de sleutel? Volgens mij helpt deze verbloemende beeldspraak niets en versterkt het alleen maar onze gevoelens van angst en onzekerheid.
De vaak herhaalde oproep ons te houden aan een aantal regels heeft helaas niet het gewenste effect gehad. Dat zou ons niet moeten verbazen omdat we in de kerk al langer weten dat leer en leven op een gespannen voet met elkaar staan. Dat de geest sterk is en het vlees zwak.
Maar toch, creativiteit, lef, het uitproberen van nieuwe dingen kunnen ons verder helpen. Daarbij hoort dat er ook dingen zijn die niet werken. Dat is niet erg. Waar gewerkt wordt gaat weleens wat mis.
Nu ik in de gelegenheid ben om voor te gaan in vele gemeentes raak ik steeds dieper onder de indruk hoe enorm veel creativiteit er binnen de kerken is. In het voorjaar was ik al geraakt vanwege de voortvarendheid waarmee een aantal mensen in de Ontmoetingskerk het een en ander aanpakte bij de eerste lockdown. Ik weet niet wie ik hiervoor allemaal de lof mag toezwaaien, maar het is zéér verdiend. Nu lijkt er weer een periode aan te komen, een tweede lockdown, om wéér te ontdekken welke mogelijkheden er zijn.
Persoonlijk geloof ik dat het uiteindelijk gaat om onze innerlijke vrijheid. Hoe is het daarmee gesteld? Er kan in deze tijd veel niet en dat is uitermate pijnlijk, zo niet bitter. Dat zal ik geen moment ontkennen. Maar is het ook niet zo dat als er een deur sluit, er ergens anders een raam zich opent? Als we ons concentreren op wat nog wel mogelijk is, komen we verder dan omzien in wrok en klagen over wat niet meer gaat.
Met verwondering ervaar ik telkens weer dat er veel meer veerkracht in mensen en kerken zit dan je oppervlakkig zou denken. Als we sámen (geloofs)wegen bewandelen, krijgen we een nieuw perspectief. Dan ervaren we iets van een ander soort vrijheid waar we ons misschien niet meer zo bewust van waren.
Van Petrus wordt gezegd dat hij de sleutels van de hemel bewaart. Maar hebben wij niet allen sleutels in handen om de plek waar we leven een beetje hemels te laten zijn?
ds. Piet Vellekoop