Afgelopen week las ik een oud bijbels verhaal over joodse migranten die gedwongen verhuisd waren naar de hoofdstad van Babel. Ze huilen: ‘konden we maar terug naar ons eigen land’, zoals vele migranten na hen dat deden. Het verlies is ook enorm. Je moet het doen zonder alles wat je gewend bent en je leven kleur geeft. De straatverkoper die je elke dag ontmoette, je oude moeder en ga zo maar door.
Vreemd genoeg herkende ik mezelf in dit oude verhaal. Nu met de coronamaatregelen belanden we in een nieuw bestaan. ’s Morgens de deur uitgaan en vele anderen ontmoeten, dat is er niet meer bij. Je wordt ook angstig van de berichten over testen en ziekte die steeds meer worden. Een vriendin vertelde me dat ze maanden na haar herstel van corona weinig energie heeft. Door allerlei activiteiten die we in de kerk op de anderhalf meter aangepast hadden, gaat nu misschien een streep. En zo geldt dat voor vele sectoren in onze samenleving, met name de horeca. ‘Hoelang gaat dit duren voor het weer normaal wordt?’, vragen we ons af. Je wordt er moedeloos van.
De migranten die ver van huis zijn in Babylon vertellen hoe ze zich na de eerste schok gingen aanpassen. Ze gingen andere kleren dragen, leerden een nieuwe taal en kregen zelfs andere namen. Tegelijk berichten ze ook dat wat hen ten diepste gaande houdt, de waarden waaruit ze willen leven, de kracht die ze in zich vinden en ook bij anderen, overeind blijft. Ze beginnen hun geloof vorm te geven zonder tempel, zonder Jeruzalem; ze doen dat gewoon thuis. Ze nemen de tijd om elke dag even stil te staan en blij te zijn met het leven dat ze nu hebben. Ze blijven verbinding zoeken met anderen op de manieren die mogelijk zijn en anders in hun gedachten en gebeden. Ze blijven lezen uit dat wonderlijke boek vol levenservaringen, de bijbel, en putten er moed uit. Je komt er wel doorheen net als Mozes met zijn volk door de zee trok, net als Jezus die opstond en een weg tot nieuw leven opende. Zo langzaam bij beetje ontstaat er een nieuw leven, dat gebaseerd is op de waarden waaruit ze willen leven.
Het vreemdste was dat toen ze vijftig jaar later de kans kregen om terug te gaan naar Jeruzalem om daar de tempel te herbouwen, een behoorlijk aantal van hen liever in hun nieuwe woonplaats bleef, waar ze inmiddels een bestaan hadden, kinderen en kleinkinderen, akkers en huizen.
De nieuwste berichten over het virus en de maatregelen zijn ingrijpend. Zeker. Maar ik laat me troosten door dit oude verhaal. Het zal ook ons lukken er doorheen te komen net als de mensen toen. Als je trouw blijft aan wat je belangrijk vindt, in verbinding blijft met elkaar en voor de mensen om je heen blijft zorgen, hoop houdt dat er wel een nieuwe manier van leven zal ontstaan en vooral elke dag tijd neemt om je te bezinnen en blij te zijn met het leven dat je nu krijgt.
Sterkte voor jullie allen de komende tijd.
Houd moed, heb lief,
Ds. Corinne Groenendijk
Tel. 0346785842