Er is een periode voor en na de oorlog. Een periode voor en na de scheiding, een periode voor en na het overlijden van je geliefde, een periode voor en na… Iedereen kan het met ontelbare voorbeelden uit zijn eigen leven of omgeving aanvullen.
Momenteel hebben we weer te maken met strengere regels in verband met de coronapandemie. In de zomer waren we hoopvol dat een en ander voorgoed achter ons zou liggen. Maar niets is minder waar: we stevenen vermoed ik met elkaar af op een tweede lockdown; ook al wordt dat van alle kanten ontkend. Ook wij spreken nu al van de periode vòòr de coronacrisis. Maar niet minder ook over hoe het ná deze pandemie zal zijn. Wij leven nu midden in een tussentijd. Van ons allen wordt geduld gevraagd en vooral solidariteit om het voor een ieder zo leefbaar en menselijk mogelijk te houden.
Tijdens mijn werk hoor ik dat steeds meer mensen moeite hebben met de maatregelen die ons worden opgelegd. Volgens de krant was het gedurende de eerste fase van de pandemie slechts 5% van de mensen die zich verzetten tegen de lockdown. Inmiddels is dat meer dan het drievoudige geworden: 17%. Steeds meer mensen hebben moeite om geduld op te brengen om met de vragen die onopgelost zijn te leven. Het is ook niet eenvoudig om zaken waarvan je gedroomd hebt uit te moeten stellen. Dingen waarop je vurig hebt gehoopt kunnen niet verwerkelijkt worden. We hebben midden in deze steeds langer wordende tussentijd te leven met een open einde… Het zal zelfs volgens sommige deskundigen (waar we er 17 miljoen van hebben in Nederland) nog een jaar duren voordat alles weer enigszins ‘normaal’ is.
De vraag blijft dus hoe wij deze tijd zo goed en zo kwaad als het gaat door kunnen komen. Daar is maar één woord voor: geduld. Voor zover u daartoe in staat bent is geduld hebben, met alles wat onopgelost is de sleutel om in het heden toch te blijven kunnen léven. Wij hebben allemaal dezelfde vragen in ons hart, laat daar geen misverstand over bestaan. Maar misschien is het een oplossing om de vragen zelf lief te hebben. Ze kennen nog geen antwoorden en zijn als boeken geschreven in een vreemde taal.
Als ik bekende Nederlanders, of zij die denken dat ze dat zijn, tekeer hoor gaan tegen de maatregelen die ons worden opgelegd, ben ik zeer teleurgesteld. Zij beseffen amper wat voor een rolmodel ze zijn voor veel mensen. Het lijkt wel of ze hun maatschappelijke verantwoordelijkheid niet bewust zijn. Laten wij vooral niet op zoek gaan naar antwoorden die (nog) niet gegeven kunnen worden. Dat is zonde van de energie. Ook in de tussentijd mag èn moet èn zal er geleefd worden. En wel voluit, met de mogelijkheden die we nog wel hebben. En niet met de onbereikbare dromen en idealen.
Het gaat erom alles te leven wat er te leven valt. Ook en juist in deze tussentijd. Laten we nu met de vragen leven en doen wat wel mogelijk is. Misschien leven we dan geleidelijk, zonder het te merken, ooit het antwoord binnen.
ds. Piet Vellekoop