Alles gaat weer van start. Tieners gaan weer naar school, koren beginnen met hun repetities, sportclubjes starten weer. Ook in de kerk gingen we van start met een volle startdienst en koffiedrinken na de dienst, uiteraard met anderhalve meter afstand. Erg leuk! Ik merk tegelijk bij mezelf dat ik blijf afwegen of ik nu wel of niet mee zal doen met activiteiten, omdat ik kwetsbare mensen wil kunnen blijven ontmoeten. Je herkent het misschien wel.
Afgelopen week was ik bij een ouder echtpaar op bezoek. Toen ik binnenkwam gaven ze me bijna een hand. Daaraan merkte ik hoe weinig ze onder de mensen kwamen. Ze vertelden me over ziekte en zorgen en hoe ze tegelijk rustig hun leven leidden en genoten van hun tuin en het blokje om. Gelukkig hadden ze een lang leven achter de rug waar ze veel van de wereld gezien hadden en hadden ze genoeg mooie herinneringen om nog eens aan te denken en over te vertellen. ‘Maar het is nu wel erg stil’, zeiden ze.
Er is veel ongelijktijdigheid. Een supermarktmanager vertelt me amper tijd te hebben zo druk is het, terwijl andere mensen halftijds werken en het niet zeker is hoe lang ze werk hebben. Voor behoorlijk wat mensen bestaat het leven nog altijd uit thuis achter je computer werken of college volgen, wat vreselijk vermoeiend is. Waar de één denkt, ‘Het leven start gelukkig weer op’, blijft voor de ander het isolement.
Al vaker in mijn leven heb ik me erover verbaasd hoe slecht je je kunt voorstellen hoe het leven van een ander is. Hoe is het bijvoorbeeld om alleen te leven met alle rust en ruimte die daarbij hoort, of met een druk gezin met alle drukte en gezelligheid. Daar praatte ik regelmatig met een goed vriendin over. Maar hoe het echt is, dat konden we elkaar nooit helemaal uitleggen.
Nu in coronatijd lijkt dat probleem alleen maar toegenomen. Hoe blijf je met elkaar verbonden als je sommige mensen letterlijk niet meer ziet? Hoe blijf je meeleven met anderen als je bijna de deur niet uitkomt? De mensen waar ik op bezoek was vertellen me dat ze regelmatig even iemand bellen. En ook hoe goed er voor hen gezorgd is. Ik merk dat het nu verleidelijk is om zoveel mogelijk normaal te doen, omdat dat is wat je vreselijk graag wilt. Het bezoek herinnert me eraan hoe tallozen nog altijd weinig onder de mensen komen. Ik denk aan ouderen, maar ook aan mensen die in de zorg werken en anderen niet willen besmetten. Ik denk ook aan die vriendin die opgroeide met veel angst en die in de huidige crisis meer dan normaal moeite heeft om met haar angsten om te gaan.
‘Alleen samen krijgen we het coronavirus onder controle’, vertelt de overheid. Ik zou eraan toe willen voegen ‘alleen samen krijgen we de eenzaamheid en alle andere zaken die voortkomen uit de coronacrisis onder controle’. Dat vraagt blijvende aandacht. Om je heen kijken en net als afgelopen maanden meer dan normaal naar elkaar omkijken.
Ds. Corinne Groenendijk
Tel 0346- 785842