Intussen is de vakantieperiode voorbij. Mijn man is weer aan de slag op school, waar ze voor het eerst sinds maanden de leerlingen weer zien en mijn kinderen zijn weer aan de studie, zij het grotendeels online. Het is erg leuk, melden ze mij enthousiast, om mensen na maanden weer terug te zien. Wel blijft het vreemd dat je niet lekker bijpraat in de wandelgangen, want juist dat is nu niet mogelijk. Ook zelf blijf ik het vreemd vinden, kerkdiensten met kerkgangers die verspreid zitten en een deel van de mensen online thuis. Afgelopen zondag sprak ik aantal mensen die ik in de kerk had gezien, pas na afloop bij het online koffiedrinken. Gelukkig kan ik mensen wel weer in kleine groepen ontmoeten of thuis opzoeken.
Wat is eigenlijk normaal? Daar ga je in deze tijd over nadenken. Mijn vak van predikant bestaat bijvoorbeeld al eeuwen. ‘Mijn opa die ook predikant was’, vertelde mijn vriendin ‘maakte veel meer uren, maar had wel meer rust want er was geen telefoon en internet. Als hij bij iemand op bezoek ging, liep hij er bijvoorbeeld naartoe.’ Ik kan het me bijna niet voorstellen zoals ik me ook niet kan herinneren hoe ik werkte zonder email. Kennelijk lukt het ons als mensen om ons steeds aan te passen aan wisselende omstandigheden. Of het ons in ‘het nieuwe normaal’ in coronatijden ook gaat lukken? We gaan het zien.
Ik denk dat we wel gelukkiger zijn geworden in de laatste vijftig jaar, in elk geval veel welvarender. Al komen we nu aan de grenzen van de groei. Drie jaar op rij is de zomer warmer dan normaal, meldde de weerman gisteren. Door de droogte neemt de biodiversiteit af. Afgelopen week verdiepte ik me in de problematiek van de duurzaamheid en wat je daar als normaal mens aan kunt doen. Het is onvoorstelbaar. Alleen al de hoeveelheid ruimte die de mensen innemen op de aarde is gigantisch, doordat we met miljoenen mensen meer zijn dan een eeuw geleden. Je bent geneigd te denken: ‘ach het zal wel goed komen’, zoals sommige over corona denken ‘ach het is gewoon een griep’. Maar ook hiervoor zijn ingrijpende veranderingen nodig.
Gelukkig zat ik een paar dagen in het klooster, met een mooie tuin, oude gebouwen en de kerkdiensten die op gezette tijden doorgingen. Ik hoorde dat de mensheid al eeuwen telkens de fout ingaat, daar is de bijbel duidelijk over. Tegelijk is de hoop onuitroeibaar, dat we er iets van kunnen maken op de aarde met elkaar. De bijbel blijft de mensen terugroepen van hun dwalingen. Zo blijf ik ondanks het virus en alle milieuproblematiek optimistisch. Er zijn ongekende stappen mogelijk ook als het gaat om duurzaamheid. Wij mensen blijven dezelfde met onze behoefte aan eten, kleding een dak boven ons hoofd, gezelschap en last but not least de behoefte om met hoop en geestkracht te leven. Er zijn genoeg mensen die positief bezig zijn. Ook ik wil er voor gaan. En u en jij, doet u met me mee?
Ds. Corinne Groenendijk