Beste mensen,
Nu ik van een afstand wat naar Maarssen en Tienhoven kijk, ik ben voor twee weken campingpastor in Chaam, ervaar ik een pastorale brief soms ook als onpersoonlijk. Wees er echter van verzekerd dat ik niets dan hartelijkheid in deze roos van papier wil doen toekomen!
Soms spreken en denken we al in de verleden tijd als het gaat om de Covid-19 of coronaperiode. Als ik het wereldwijd bekijk is dat een illusie. Maar ook van de nieuwe aantallen zieken in ons eigen land ben ik geschrokken. Wij moeten nog steeds heel erg op onze hoede zijn en blijven. Laten we ons toch aan een paar heldere regels houden en blijven denken aan de duizenden die op de weg achter ons het leven hebben gelaten. Die hebben geleden onder de beproeving van het afgesloten zijn van een aanraking en warm menselijk contact. En zij die het gered hebben, hebben vaak lichamelijk en geestelijk veel ingeleverd.
Kunt u al wennen aan ‘het nieuwe normaal’? Daar geven mensen een verschillend antwoord op. Dat zie ik ook terug in de kerkgang. In beide gemeentes (Maarssen & Tienhoven) zie ik drie reacties. Er is een deel wat staat te trappelen om weer aan de fysieke bijeenkomsten deel te nemen. Liever nog vandaag dan morgen. En… mogen we dan ook zingen a.u.b.?
Er is een deel dat het voorzichtig oppakt. Nu en dan, schoorvoetend. Bijna schichtig komen ze de kerk binnen en zoeken zorgvuldig hun plaats of laten zich die wijzen. Maar altijd om zich heen kijkend of alle regels in orde zijn. En dan is er nog een deel dat zegt: voorlopig toch maar niet. Zij beleven het liever langs andere lijnen mee. En nogmaals: gezien de laatste cijfers volledig te begrijpen!
Hier op de camping heb ik met verschillende mensen gesproken die thuis moesten werken en het nu weer heerlijk vinden om naar de zaak te mogen. Maar ook mensen die niets liever willen dan thuis blijven werken. En alle varianten daar dan tussen. Hoe is dat met de kerkgang? Omhelzen we nu ook massaal de techniek en voelen we ons wel prettig bij het Woord aan de ontbijttafel, op het terras of in bed? De tijd zal het leren. Verheugd ben ik met de nieuwe aanwas van aandacht voor het Woord via de techniek.
Wordt het nog wel ‘oud normaal’? Ontwikkeling is een essentieel kenmerk van het leven. De woorden uit de Schrift vertellen dat je niet aan het verleden kunt blijven hangen. Huub Oosterhuis herdicht Jesaja 49: 18-19 prachtig: ‘Blijf niet staren op wat vroeger was. Sta niet stil in het verleden. Ik, zegt Hij, ga iets nieuws beginnen; het is al begonnen, merk je het niet?’
Soms zou ik wel willen blijven hangen in voorbije tijden. Maar de hand aan de ploeg, of op de trekker naar Assen of Den Haag of deze week het RIVM in De Bilt, vergt wel dat je niet steeds opzij of achterom zult kijken. Door een grote crisis in een privélevensfase, heb ik uiteindelijk het ‘voorwaarts’ als reddingsboei leren ervaren. Het leven is ’teleologisch’ gericht. Telos, dat betekent: doel-gericht. Er valt iets te verwáchten. Daar gaat de hele Bijbel trouwens over…
Op het pad naar morgen gaan we verschillende wegen. Vaak afhankelijk van leeftijd en nog wat zaken. Zelf kijk ik terug op een werkzaam leven en ben ik nu in een fase dat ik mij ‘suf’ amuseer. Dat schijnt te horen bij je pensioen en het is allemaal prachtig. Maar in mijn hart moet het heel erg wennen.
Laat mij maar gewoon met mensen ‘werken’. Omdat ik geloof dat, gelijk Gerrit Achterberg dicht ‘de mens voor een tijd een plaats van God is’. Juist daarom werk ik dolgraag nog steeds samen met en voor mensen. Wat dat betreft mag voor mij het ‘oude normaal’ weer terugkeren. Maar wel met Jesaja in het hart: ‘Blijf niet staren op wat vroeger was. Sta niet stil in het verleden. Ik, zegt Hij, ga iets nieuws beginnen; het is al begonnen, merk je het niet?’
ds. Piet Vellekoop