Met verwondering en soms met verbijstering volg ik de protesten tegen de coronaregels. Heel goed begrijp ik dat mensen het zat zijn. Wij hunkeren allemaal naar meer vrijheid en ruimte. Gelukkig komt die er ook stap voor stap. Persoonlijk is het voor mij een hele opluchting dat ik weer naar de tehuizen op het dorp mag en dat mensen je weer meer binnen durven te vragen.
Aan de andere kant besef ik ook, en heb ik het zelf gezien, hoe gevaarlijk het virus kan zijn. Daarom is het goed om op onze hoede te blijven (hygiëne, anderhalve meter, bij klachten: blijf thuis). Ook de mensen die zelf corona hebben gehad vertellen hoe erg het is geweest. En die iemand hebben verloren aan de corona hoef je niet meer te vertellen wat het betekent. Zij die de ziekenhuisafdelingen kennen met patiënten twijfelen geen moment aan de noodzaak van regels.
Deze dagen zijn de versoepelde maatregelen in o.a. Israël, Spanje en Australië weer ingetrokken. Wat er in de Verenigde Staten en Brazilië aan de hand is weten we zo langzamerhand allemaal. Dit roept ons allen op tot terughoudendheid en uiterste voorzichtigheid: alleen zo kunnen we een tweede golf in Nederland voorkomen.
Maar waarom zijn er dan toch mensen die de regels willens en wetens overtreden? Eerlijk gezegd is dit verhaal zo oud als de Bijbel. Ooit kreeg het volk Israël wetten opgelegd. De bekendste zijn wel de Tien Geboden. In de kerk- en theologiegeschiedenis (ook die van Nederland) zijn we dat als regels gaan zien die ons zaken verbieden en gebieden: eisen die aan ons iets opleggen. En indien wij deze niet navolgen is er een straf van God.
Zo zijn deze regels echter nooit bedoeld. Ze zijn bedoeld om een menselijke samenleving mogelijk te maken. Ze zijn geschreven opdat het voor een ieder leefbaar zal worden en blijven. Net als in Nederland de wetten er niet zijn om de mensen dwars te zitten, maar om het voor een ieder acceptabel te houden. Opdat ieder mens tot zijn recht kan komen.
De regels om de coronapandemie in te dammen zijn er ook enkel en alleen opdat het voor een ieder leefbaar blijft. Voor de mensen op de intensive care: zodat niet iedereen tegelijk ziek gaat worden. Voor de mensen in het land: dat zij die niet ziek zijn, het zo mogelijk ook niet worden. Voor iedereen: dat het leefbaar blijft voor allen. Daartoe zijn ook nu weer de regels gemaakt.
Ook ik baal enorm van al die regels. Maar toch, ook coronaregels zijn er, net als ooit eens de Tien Geboden, niet als een stok om mensen te slaan. Zij zijn er juist als een stut en een steun, als een staf om verder te gaan. Individueel en als samenleving.
Laten we er elkaar aan houden. Zo kan het voor een ieder een mooie zomer worden. Dan kan de ‘re-creatie’ in de volle betekenis van het Woord worden gevierd: als een ‘her-schepping’ waarin wij allen weer op kunnen ademen. Dankzij de regels die ons aller vrijheid garanderen. En wij uiteindelijk allen weer óp mogen staan en gáán. Dankzij de regels.
Dat het voor u en voor jou een zomer mag worden om nooit te vergeten!
ds. Piet Vellekoop