Vanmorgen las ik op Facebook een lange post naar aanleiding van de Black Lives Matter demonstraties die in één zin neerkwam op ‘Waar maken ze zich druk om? ’. Als vrouw in een mannenberoep herken ik die vraag. Voor anderen is het een kwestie om zich mee bezig te houden, zelf heb je die keuze niet omdat je op je vrouw-zijn wordt aangekeken, bewust en vaker nog onbewust. In mijn studietijd stond ik eens met een zwarte vriend op een tramhalte, toen er een politieauto aan kwam. Er kwamen twee agenten uit die gingen controleren. Ik stond rustig toe te kijken tot ze mijn vriend opeens nogal agressief naar zijn verblijfspapieren gingen vragen. Ik herinner me hoe geschokt ik was. Ik had mijn vriend (die vluchteling was) herhaaldelijk verteld dat je in Nederland netjes behandeld wordt als je de politie gewoon antwoord geeft, maar dat ging kennelijk niet op. Nu hoor ik van mijn kinderen die opgroeiden in de regio Rotterdam tussen klasgenoten en vrienden met verschillende achtergronden, dat het tijd wordt dat wij Nederlanders waker worden. Er zijn al twee of drie generaties Nederlanders met een dubbele culturele identiteit en het wordt tijd dat we dit nieuwe Nederland eens leren zien en zwarte medelanders naar waarde leren schatten.
Deze maanden maak ik als nieuwkomer in het dorp kennis met allereerst met mijn gemeenteleden maar ook vele anderen omdat we als kerk samen optrekken met jullie allen om ons in te zetten voor de leefbaarheid van ons dorp. Veel mensen met een dubbele identiteit heb ik nog niet ontmoet, moet ik bekennen. Kennelijk kost het ook mij moeite om uit mijn eigen bubbel te stappen. Ik herinner me dat ik in Nieuwkoop waar ik ook predikant was, pas na enkele jaren ontdekte dat vele Marokkaanse families afkomstig waren uit een klein dorpje in het RIF gebergte.
Juist deze week lezen we in de kerk het pinksterverhaal over Jezus’ leerlingen die nieuwe geestkracht ontvingen, ze raakten enthousiast over Gods liefde die op de wereld woont en Gods droom van een rechtvaardige wereld. Ze waren zo enthousiast dat alle barrières wegvielen, ook taalbarrières. Vanaf die dag gingen ze de wereld over om van Gods liefde te vertellen en zo belandde de boodschap ook in een moerassige streek aan de rand van Europa en bij ons.
‘Waar maken ze zich druk om?’, vraagt iemand op facebook. Ik zou zeggen: ‘Terecht maken ze zich druk als de menselijkheid van een medemens aangetast wordt’. Het is één van de dingen die we als mensheid van Jezus leerden. Hoe we er wat aan kunnen doen? Ik denk om te beginnen door elkaar te leren kennen. Door om je heen te kijken en de zwarte mensen in de straat, de verzorgers in het zorgcentrum en alle andere mensen die om je heen wonen en werken te zien. Het kost even moeite. Maar dan zul je je medemens niet zomaar tot van alles bestempelen. Je kent immers haar naam en ziet zijn gezicht. Dus als u dit leest, weet dat ik graag met u kennismaak, want alleen samen kunnen we hier dorpsgemeenschap zijn.
Ds. Corinne Groenendijk