Vandaag houd ik mijn eigen stille wake:
een stukje ik ging samen met jou dood.
Een schok, die mij genadeloos blijft raken,
een leegte, die mij voedt als dagelijks brood.
Mijn vrienden zijn nu de herinneringen:
Een zee van tranen en een bron van moed
waaruit ik beurtelings zal blijven drinken,
waardoor jij voor vergeten wordt behoed.
Vandaag zal ik met eerbied aan je denken.
Met bloemen schrijf ik weer opnieuw jouw naam.
En hoe de schimmen van ’t verleden wenken,
aan jou beloof ik dat ik door zal gaan.
Jouw naam herhaalt zich in al mijn gebeden,
en veel van wat ik zeg is godgeklaagd.
Vandaag zal ik de toekomst toch betreden
Omdat, wat jij mij liet, dat van mij vraagt.
