Plotseling komen mensen soms met dezelfde soort vragen. Het lijkt dan alsof ‘er iets in de lucht hangt’. Soms heeft het ook te maken met programma’s op de televisie of een plotseling veel voorkomend onderwerp in de kranten of op de radio. Wonderlijk is het dan ook soms hoe je tegen een antwoord aan kunt lopen… Juist door te lopen…
Op de eerste bladzijden van Selma Lagerlöfs ‘Jeruzalem’ loopt een jonge Zweedse boer ploegend over de voorvaderlijke akkers. Hij zit vol zorgen en weet niet welke beslissing hij moet nemen. Dan komt hij al mijmerend in gesprek met zijn gestorven vader. Telkens onderbreekt de schrijfster zijn gedachtenstroom met korte zinnen: maar vader zegt geen woord, vader antwoordt niet, vader zit er nog altijd zwijgend bij, vader is geheel stil, vader is niet tot spreken te bewegen. Toch komt er gaandeweg een wending in het spreken van de zoon. Al zoekend en vragend wordt zijn situatie verhelderd en weet hij tenslotte zeker welke beslissing hij moet nemen. Dan concludeert hij: het is toch merkwaardig, dat als je iemand om raad vraagt en je probleem onder woorden gaat brengen, je voor jezelf soms al het begin van een oplossing ziet.
Het is een mooi en bijzonder verhaal. Soms vermoed ik dat het met gebedsverhoring, daar gingen de vragen over waarmee ik begon, ook zo is gesteld. God nodigt niet voor niets uit tot volharding in de gebeden. Het is goed om concrete zorgen te noemen, zodat men zichzelf erin herkent. Geen ding mag en moet verzwegen worden. Zo wint het bidden, mediteren, mijmeren etc…. aan diepte. Zo kan het uitspreken het begin van de verhoring worden. Niet in de betekenis van een oplossing. Maar wel in die zin dat er een mogelijke weg gevonden wordt om te gaan. Ploegen is zo gek nog niet. Lopen trouwens ook niet…
ds. Piet Vellekoop