Juni 2019

Waar het met het pensioenakkoord precies over gaat weet ik niet. Wel hoor ik wat er omheen allemaal voor discussies plaatsvinden. In de ondertonen ervaar ik een enorme rancune. Daarbij hoor ik niets anders dan: Wij eisen… Wij moeten… Wij zullen… Wij hebben recht op…
Toch vraag ik mij af of er onderhuids niet veel meer aan de hand is. Wellicht zelfs iets heel anders. Volgens mij is hier hetzelfde verzet aan de hand als we ook zien bij iets als de uitslag van de laatste twee verkiezingen: een aardverschuiving wat de uitslag betreft. Bij alle analyses die ik heb gehoord mis ik nog steeds één woord: rancune. Iets wat onderhuids misschien wel de hoofdrol speelt. Omdat we collectief bang zijn dat we tekort komen of gaan komen. We gaan nog niet, zoals in Frankrijk de gele hesjes, massaal de straat op. Maar de volgende fase zal het zeker zijn. Want wij eisen… Wij moeten… Wij zullen… Wij hebben recht op…
Het is mogelijk om een eindeloze rij voorbeelden te noemen die allemaal eindigen met het laatste genoemde rancuneuze zinnetje: Wij eisen… Wij moeten… Wij zullen… Wij hebben recht op…
Door deze rancune laten wij het collectief toe dat op alle vlakken van de samenleving de rechten voorop gaan. Volgens mij echter moet het gesprek vanuit een volledig andere hoek gevoerd worden: zorg en zingeving. Persoonlijk geloof ik dat het gebrek aan “zorg”, geestelijk en lichamelijk, ons het meeste van alles opbreekt. Het gebrek aan zingeving holt mensen uit tot op de diepste eenzaamheid. Door het gebrek aan beiden raken we steeds verder verwijderd van datgene waar we allen naar hunkeren: werkelijke betrokkenheid en zingeving kunnen daarbij helpen. Want achter één ding ben ik wel gekomen: geld maakt je niet gelukkig. Maar zorg en zingeving wel. Moet het dáár dan ook niet over gaan?
ds. Piet Vellekoop