Een artikel wat ik een paar weken geleden heb uitgescheurd ligt nog steeds op mijn bureau: Eenzame zielen.Een miljoen Nederlanders zijn eenzaam. Ik kan het mij amper voorstellen. Terwijl ik ook weet hoeveel mensen er zitten te wachten op een beetje aandacht.
Maar wat is eenzaamheid? Iedereen voelt zich weleens eenzaam. Bedoelt is in het artikel echter de eenzaamheid als een sociaal isolement. Mensen die letterlijk geen voet meer buiten de deur zetten. Mensen met een schaamtegevoel om te erkennen dat hun netwerk te klein is geworden of helemaal is verdwenen. Berusting is een levenshouding die daarbij vaak om de hoek komt kijken. Met soms de televisie als het enige lijntje met de buitenwereld.
Zelf doe ik er nog eentje bij. De overheid benadrukt dat het met name mensen zijn die geen regulier werk meer hebben. Door mijn eigen situatie heb ik tot mijn verwondering en verbijstering ontdekt dat er ook nogal wat werkende alleen gaanden zijn die in wezen een geïsoleerd leven leiden (lijden). Soms hebben mensen die midden in het maatschappelijke leven staan in het persoonlijke leven gen contacten. Die keren dat ik dat ontdek vind ik dat heel schokkend. En soms zie ik ook dat eenzaamheid uit eenzaamheid voortkomt. Het is met andere woorden een familie- of generatieprobleem.
Helaas, een oplossing heb ik niet een-twee-drie. Vanwege de schaamte houden mensen vaak de schijn op dat ze een leuk en sociaal leven leiden. Want heel vaak weten of vermoeden mensen dat er iets schort aan hun leven. Maar die waarheid is te pijnlijk om onder ogen te zien.
Wat wij wellicht kunnen doen is belangstellend vragen en vooral luisteren, luisteren en luisteren. En luisterend daar doorheen proeven en verwoorden. Dan mag je misschien iets voor mensen betekenen. Het zou al heel wat zij als het taboe op de eenzaamheid als isolement verdwijnt. Dat er meer mensen zijn zoals zij. Als ik de krant mag geloven wel een miljoen. Onvoorstelbaar.
ds. Piet Vellekoop