Kerkverlating
De afgelopen weken hebben zich een aantal opiniebladen gestort op het laatste rapport “Kerkverlating” van het CBS (Centraal Bureau voor de Statistiek). Daarvoor meldden de kranten er al uitgebreid over eind oktober. Soms werd er met nauwelijks verhuld enthousiasme over kerkverlating gesproken. Want voor het eerst geeft meer dan de helft van de Nederlanders aan ‘niet meer gelovig te zijn’.
Bovenstaande constatering verbaasde mij overigens niet. Echter, deze werkelijkheid daagt mij dagelijks uit om te blijven geloven, hopen, liefhebben, en vooral: positief te blijven. Omdat ik ervan overtuigd blijf dat we een geweldig goede boodschap hebben. Het probleem is echter dat de werkelijke inhoud ervan onbekend en daardoor onbemind is geworden. Daarnaast gaat zij gebukt onder vooroordelen, stigmatisering (die nog steeds wordt gevoed door rechtlijnige geloofsgemeenschappen) en is zij vooral beschadigd door misbruik en dwalingen.
Stuitend was vaak het gebrek aan kennis over het onderwerp in de berichtgeving. Het gaf de indruk alles op één hoop te gooien en vooral ook om snelle conclusies te willen trekken. Dit neemt overigens niet weg dat de algehele conclusie best juist kan zijn: er is een voortgaande kerkverlating. Maar de publiciteit wakkert een nogal negatieve beeldvorming aan. Je moet zo langzamerhand veel lef hebben om te zeggen dat je af en toe naar de kerk gaat en dat je het geloof voor jouw bestaan zinnig vindt. Ook al was dat veel minder in de publiciteit, het gebeurde gelukkig ook en zonder voorbehoud. En zouden alle mensen die de kerk hebben verlaten ook God hebben verlaten? God hen in ieder geval niet, zo is mijn overtuiging.
ds. Piet Vellekoop