Weemoedig of moedig naar de toekomst?
In de gemeentes die ik heb mogen dienen zijn door de jaren heen, in de plaats zelf of in de omgeving, kerken gesloten. Van een afstand leef je mee en zie je het gebeuren. u gebeurt het ook in mijn geboorteplaats. Via mijn familie hoor ik nu de verhalen van een andere kant. Over kerkenraden en dominees… Het is een gebeuren dat zich op nogal wat plaatsen voltrekt. Het maakt me soms weemoedig.
Toch ben ik niet somber wanneer ik het in nationaal of internationaal perspectief bekijk. Hier mogen traditionele gemeenschappen dan verdwijnen, maar de vlam van het Christendom brandt nadrukkelijker dan ooit op andere continenten. Daarnaast zie ik onvermoede initiatieven oplichten op nooit gedachte plekken. Onze eigen kerk timmert met pioniersplekken nogal aan de weg. Het is een pionieren zoals Jezus ooit eens begon. Met vallen en opstaan. Want wat is de kern van de Zaak van het Evangelie? Díe kern op het spoor te komen én te verwerkelijken lijkt mij de hoofdzaak van de gemeenschap van Christus.
Volgens mij is een goede denkrichting: de ontmoeting. Als mensen zich geraakt, gekend weten in een ontmoeting, een viering, een gesprek van mens tot mens, gebeurt er iets. Als bijzaken van verschillende tradities
wegvallen in het Licht van de hoofdzaak: dat ik de ander erken en herken als beeld Gods. Als liefde vooroordelen tegen anderen overwint en mensen de handen ineenslaan. Als mensen met een klein gebaar de náám van God waarmaken: Ik zal er zijn. Dan is er even echt een gemeenschap. Als ik dat nooit meer zou zien in de wereld om me heen, maakte ik me echt zorgen. Mij inspireert vaak niet zozeer het hoge of lage
aantal mensen als ik voor mag gaan. Maar wel of ik de gemeenschap als echt, hecht en oprecht ervaar. Zolang ik dat nog heel regelmatig mee mag maken ben ik niet somber. Ook al blijf ik het wel heel erg jammer vinden van al die kerkgebouwen die sluiten.
ds. Piet Vellekoop
september 2018
Geplaatst in Van over het Water.