Echt
In het boek De Kracht van kwetsbaarheid van Brené Brown staat een verhaaltje over jezelf worden. Een verhaaltje over authenticiteit, je kwetsbaar opstellen, je niet anders voordoen dan je bent. Mensen mogen je zien zoals je écht bent. Het verhaaltje gaat zo:
‘Echt is niet hoe je gemaakt bent,’ zei het Leren Paard. ‘Het is iets wat met je gebeurt. Als een kind lang, heel lang van je houdt, en niet alleen om met je te spelen, maar echt van je houdt, dan word je echt.’
‘Doet dat pijn?’ vroeg het konijn.
‘Soms wel,’ zei het Leren Paard, want hij sprak altijd de waarheid. ‘Maar als je echt bent, dan geef je er niets om dat het pijn heeft gedaan.’
‘Gebeurt het allemaal ineens, net als opgewonden worden,’ vroeg hij, ‘of beetje bij beetje?’
‘Het gebeurt niet allemaal ineens, zei het Leren Paard. ‘Je wordt het gewoon. Het duurt een hele tijd. Daarom gebeurt het niet vaak met dingen die gemakkelijk breken, of scherpe randen hebben, of heel voorzichtig behandeld moeten worden.
In het algemeen ben je tegen de tijd dat je echt wordt meestal kaal geknuffeld, je ogen zijn eruit gevallen, je poten bengelen erbij en je ziet er haveloos uit.
Maar dat geeft allemaal niets, want als je eenmaal echt bent, ben je niet lelijk meer, behalve voor de mensen die het niet begrijpen.’
Het verhaaltje deed me denken aan wat ik laatst in 1 Korintiërs 13:12 las: ‘Nu zien we God nog niet. We merken wel dat hij er is, maar we zien hem niet. Maar straks, in de nieuwe wereld, zullen we God zien met onze eigen ogen. Nu weten we nog lang niet alles over God. Maar dan zullen we hem echt kennen, zoals hij ons nu al kent.’ (BGT vertaling).
Ik wens iedereen een echte, goede zomer toe.
Jochem Stuiver