De laatste keer mijmerde ik over ‘verbeelding’ zoals Harry Kuitert daarover schreef. En nu is deze man, die zelf zo tot de verbeelding sprak, overleden. Wat mij in Kuitert o.a. heeft gefascineerd is de reacties die hij op heeft geroepen. In één en dezelfde gemeente zag ik en zie ik mensen die hem ervoeren als een voorganger die de kerk sloopte. Tegelijk waren en zijn er velen die door hem juist lucht kregen om te ademen: sommigen noemen hem zelfs hun bevrijder, waardoor ze het in de kerk uit konden houden. Ook al had hij zelf met dat laatste heel veel moeite.
Persoonlijk vind ik dat zijn boodschap heel bevrijdend kan zijn. Ook al is zijn eindconclusie van het absolute niets, en ik zeg dat mee met Stevo Akkerman in Trouw, mij veel te kaal en te absoluut. Door een dergelijk radicaal standpunt kom je juist terecht in een sfeer die Kuitert belette om te mogen spreken in zijn eigen thuisbasis van de Gereformeerde kerken. Dat men echter nooit het werkelijke gesprek met hem is aangegaan blijf ik lastig vinden. Orthodoxe felheid komt zo heel vaak uit angst voort. Dat is nooit een goede basis. Zelf bleef hij zijn nek uitsteken, zoals hij dat ook al deed helemaal aan het begin van zijn predikantschap. Toen was hij één van de Groep van Achttien (9 gereformeerde en 9 hervormde) predikanten die al op Pinksteren 1961 (!) een gefuseerde kerk voorstelden. Hij heeft in geen enkel opzicht achter de troepen aangelopen. Het zou trouwens geen kwaad kunnen als er weer eens wat meer wind ging waaien in onze kerken.
P.G. Vellekoop