De dienst op zondag 3 september jl. stond in het teken van de vraag: Wat als…?
Wat als…er geen ouderlingen meer worden gevonden? Wat als…er geen diakenen of andere mensen meer zijn die het kerkenwerk willen dragen? Wat zou je daarvan als gemeentelid dan merken?
Bij de ingang van de kerk werd dit deze zondagmorgen al direct symbolisch zichtbaar gemaakt: geen ouderling meer om de liturgie uit te delen. Er stond een paspop met een pijl erop en de gemeenteleden moesten zelf hun liturgie van een tafel meenemen.
Dominee Jochem Stuiver las zelf de mededelingen voor (worden elke zondag gemaakt door de scriba (vacature) en voorgelezen door de 2e ouderling van de zondag). Voor het bezorgen van de bloemen (een taak van de 1e ouderling van de zondag) vond hij als snel een vrijwilliger.
Voor het aansteken van de tafelkaarsen kreeg hij gelukkig hulp van Carmelina.
Normaal krijgt een dominee altijd een hand aan het begin van de dienst. Dat was nu symbolisch weggelaten om uit te drukken dat je je letterlijk en figuurlijk onthand kan voelen. Zo voelt de kerkenraad zich ook min of meer wat onthand vanwege alle vacatures. Deze vacatures waren verzameld in een vacaturekrant die op alle stoelen was gelegd.
Op deze website en via de nieuwsbrief is de afgelopen veel aandacht besteed aan dit onderwerp: zo zijn er interviews geweest met huidige- en aftredende ambtsdragers. Binnenkort verschijnt een interview met Margot de Vries die in oktober als jeugdouderling van start gaat.
Jochem nodigde eenieder uit mee te denken, goede ideeën te delen, iemand voor te dragen of zelf de uitdaging aan te gaan.
Centraal in de dienst stond het schilderij van Rembrand met de titel ‘Paulus in de gevangenis in Rome’ (1627). Paulus schrijft een brief en weet het even niet meer. Het schilderij bevriest Paulus als het ware in de tijd. Hij denkt na over hoe de brief verder moet gaan. Ook wij vragen ons af hoe wij verder moeten, wat het volgende hoofdstuk wordt voor ons als wijkgemeente. Paulus was wel bezorgd maar niet wanhopig. Er zijn ook altijd andere handen, zelfs als wij zelf geen handen zouden kunnen vinden. Het mooiste van het schilderij is misschien wel het licht dat van buiten naar binnen schijnt. Beeld voor het licht van Christus dat zelfs een donkere gevangeniscel verlicht.
In zijn preek refereerde Jochem aan de hulp die hij bijvoorbeeld van Robert Pastoor kreeg (ouderling sectie 1) bij het omzien naar de gemeenteleden. Hij vroeg zich af hoe dat straks verder moet en sprak de hoop uit dat anderen in dat gat zullen springen.
Jochem haalde nog een boek aan (krimp onderkennen, HOOP HERVINDEN van Jeffrey D. Jones) met als subtitel: “Betekenisvol en gelovig kerk zijn met minder mensen”. In het boekje wordt de lezer uitgedaagd om ‘om te denken’ en andere vragen te gaan stellen. Andere vragen stellen leidt tot andere antwoorden. Misschien moet de focus komen te liggen op het toerusten (kennis, vaardigheden en hulpmiddelen geven) van gemeenteleden om vervolgens in de wereld Christen te kunnen zijn.
Afsluitend gaf Jochem aan: “Bij de vraag: hoe gaan we als wijkgemeente verder is het belangrijk te beseffen dat niets kan ons scheiden van de liefde van God, Hij zal ons nooit loslaten. We hebben (nog) geen definitieve antwoorden. Rembrand heeft Paulus bevroren en wij weten niet hoe het afloopt. Maar wij weten wel dat wij zelf verder mogen schrijven aan ons eigen leven en dat van onze wijkgemeente”.
Klik hier voor alle foto’s van deze dienst