Verbeelding
Het thema van de komende vredesweek heeft als titel: ‘De kracht van de verbeelding.’ Toen ik dat las moest ik onmiddellijk denken aan een boekje van Herman Kuitert. Hij schreef tien jaar geleden een boekje met de prikkelende titel: ‘Wat verbeelden wij ons wel?’
Wat ik nog steeds meedraag van de discussie die destijds, kort maar hevig, ontstond is de spanning tussen de gedachte dat ‘het geloof vanzelfsprekend verbeelding is’ aan de ene kant. Maar aan de andere kant de overtuiging dat de kerk als huis van God niet alleen verbeelding is, maar tegelijk een plek waar een gemeente concreet verzameld wordt ten dienste van de wereld.
Zelf beleef ik de kerk ook als de gemeenschap waarin de stem van de medemens wordt gehoord. Maar tegelijk is het ook weer méér. Want anders zou ze alleen maar bezig zijn met de vraag (hoe belangrijk ook!): ‘Abel, waar is uw broeder?’ Dan zou voor mijn gevoel het geloof, de religie volledig opgaan in de ethiek. Want is een kerk die niet langer over God wil spreken, maar alleen over ethiek, nog wel relevant? Waarschijnlijk wel, maar kun je het dan nog een kerk noemen?
Zo gaan mijn gedachten heen en weer terwijl ik languit in het gras lig langs het Amsterdam-Rijnkanaal op de laatste (?) zomerdag van 2017, woensdag 23 augustus. Als ik opsta vaart het zoveelste schip voorbij. Deze draagt de naam Vertrouwen. Toeval of niet?
ds. Piet Vellekoop