Het leven is net een examen. Die gedachte komt bij me op nu ik om mij heen weerde bekende examenvrees waarneem i.v.m. de huidige schoolexamens. Maar mijn gedachten gaan verder. Het leven zelf is een examen. Aan het slot hoor je de uitslag.
Kun je zakken voor je levensexamen? Is er reden voor examenvrees? Veel mensen vinden dat in deze tijd een achterhaald denken. Het stamt uit de tijd dat men zich God alleen kon voorstellen als een oordelende en straffende God. Een sterfbed werd overschaduwd door de angstige vraag: ben ik gered of ben ik verloren? Er zijn nog steeds mensen die daaronder gebukt gaan.
Er zijn ook mensen die juist daarom afscheid hebben genomen van geloof en kerk. Ze willen hun leven niet vergald zien door examenvrees. Pluk de dag en geniet van alles wat dit aardse bestaan te bieden heeft. En daarna? Dat zien we dán wel weer!
Veel mensen geloven in reïncarnatie. Ze menen dat een mens meerdere levens heeft om hier op aarde ervaringen op te doen, waarvan hij kan leren. Aan het einde van iemands leven wordt dan de balans opgemaakt van zijn positieve en negatieve daden. Zo kan de mens zich ontwikkelen door vele levens heen, om uiteindelijk één te worden met God.
Dus tóch een examen. Zelfs meerdere examens. Ik heb daar moeite mee. Waarom? Omdat ik in mijn Bijbel andere geluiden hoor. Daar wint de milde, barmhartige Vader het van de strenge, straffende God. Van een levensschool, waar telkens weer de balans moet worden opgemaakt om te zien of ik over mag gaan naar een volgend leven, hoor ik niets.
Dat is het bevrijdende van het Evangelie. Wij mogen deel krijgen aan een nieuw bestaan in de ruimte van Gods genade. Hoe ik mij dat mag voorstellen, weet ik niet. Het interesseert me ook niet. Ik blijf echter vertrou- wen dat mijn leven uitloopt op een laatste, lichte bestemming.
Geen examenvrees dus.
ds P.G. Vellekoop