Gapen
Het zweet staat me op de rug. Met drukke gebaren ben ik vol enthousiasme aan het preken. En dan zie ik ergens in het midden van de kerk iemand uitgebreid gapen! Daar probeer je niet te veel aandacht aan te schenken maar je hebt het toch gezien. De gedachte gaat door me heen: ben ik zo saai aan het spreken? Duurt het te lang? Zal ik maar een liedje gaan zingen?
Niet voor niets werd vroeger de predikanten geleerd om altijd over de gemeente heen te kijken tijdens de preek. Want wat je allemaal ziet als je de gemeente inkijkt…dat leidt alleen maar af. Bovendien weet iedereen dat gapen, gapen oproept. Dat zit in onze natuur ingebakken. Daar moet je dan als voorganger tegen vechten als je het in de gemeente ziet. Want als de voorganger ook al begint met gapen… dan gaapt straks de hele gemeente!
Is dat gapen erg? Sinds kort weet ik dat je het ook positief kunt bekijken. Uit onderzoek blijkt dat hoe meer je je thuis en met de ander verbonden voelt, hoe sneller je gaat gapen (Achterhuis & Koning, De kunst van het vreedzaam vechten). Bovendien is gapen gezond voor je hersenen. Die koelen daardoor af, waardoor ze beter functioneren.
Gapen is dus een gezond teken van je verbonden voelen. Uit hetzelfde onderzoek blijkt dat het zelfs schijnt te werken met honden! Als een baasje gaapt wordt dat gemiddeld zeven op de tien keer gevolgd door een gaap van de hond. Als een vreemde gaapt, gaan slechts drie op de tien honden gapen. Kunnen de hondenbezitters onder ons dit voor mij testen? U mag het ook uitproberen op uw kat of goudvis. Ik hoor graag de resultaten. Misschien roept dit stukje ook al een gaapreactie op. Dat geeft niet want dat is blijkbaar heel gezond. Blijf dus ook rustig gapen in de kerkdienst. Ik zie dat nu als een positief signaal van verbondenheid.
Jochem Stuiver